जिद्द

"माला वाटत पोरी तू अजुन विचार करवा"
"माझा विचार झाला आहे बाबा"
"मुंबईत स्वत्तच घर ही नाही आहे त्याच" रमेश तिची समजूत काढत म्हणाला.
"बाबा माझ बोलन झाल आहे त्याच्याशी, घर नसल तरी स्वतःच्या हिमतिवर जग जिंकायाची जिद्द आहे त्याची धडपड पाहिली आहे मी स्वतःच्या डोळ्याने." रिया.
"स्वप्न पैश्याशिवाय पूर्ण होत नसतात." रमेश.
"तो गरीब जन्मला यात त्याच काय दोष? लहानपणी वडिलांचा छत्र हरवले, होटेलमधे काम करुन त्याने आपले शिक्षण पूर्ण केले." रिया.
"त्याला गरीबी मधे जगायची सवय आहे, पण तुझ काय?"रमेश.
"बाबा तुम्हीच म्हणता ना देवाने हात दिले आहेत, पाय दिले आहेत, आणि व्यवस्तित पाहण्यासाठी डोळे दिले आहेत, त्याच्या जग जिंकन्याच्या स्वप्नांना हातभार लावयला खुप आहेत. बाबा तो निर्व्यसनी आहे कोणताही वाइट गुण नाही आहे त्याच्याकडे, मला माहित आहे लाहानापासून लाडात वाढवलेल्या परीची तुम्हाला काळजी वाटतेय. मला एकदम तळहाताच्या फोड़ाप्रमाने जपलित. मला काश्यचिच कमी होउ दिली नाहीत. पण आता वेळ आली आहे की मला स्वतःला शिद्ध करायची. बाबा जस आईने स्वताला सिद्ध केल आणि माझ्या बाबानी जग जिंकल. तो मला गाडी बंगला यातल काही देईल की नाही माहित नाही पण उपाशी कधीच ठेवनार नाही. बाबा मला माझ्या जगण्याच्या संघर्ष करू दे." रिया अस म्हणाली आणि पटकन रमेशच्या पाया पडली. रमेश काहीच बोलला नाही. त्याच्या डोळ्यात फ़क्त अश्रु होते. मुलीच्या भविष्या साठी पाहिलेली स्वप्न पुन्हा एकदा त्याच्या डोळ्यासमोरुन झर झर पुढे सरकत होती. बाहेर रवि रियाची पहात होता. त्याच्याही डोळ्यात स्वप्न होती दोघांच्या संसराची आणि आपल्या करिअरची. रिया एका ठाम निर्णय आणि एक शून्यातुन जग निर्माण करण्याच्या निश्चयाने बाहेर पडली. सर्व भविष्य एका जिद्दिवर अवलंबून होते. अजुन एक कपल स्वप्नांचा खेळ खेळण्यास तयार होते. जिद्द आणि मेहनतीची शिदोरी जोडिला होती.
©प्रशांत शिगवण.
#जिद्द
#स्वप्न